Sabunsu Memleket

başlarken " güzel bir kalemim olsa keşke "

kimsenin olmadığı bir şehirde
tek başıma yaşıyorum
otobüslerde kimsecikler yok ama
ben hep ayakta kalıyorum
trende, ipten aşağı mandallarla sallanan çamaşırlar gibi
tutunup gideceğim yere kadar
havada asılı kalmak için bir tutamak yok
her yer ağzına kadar dolu ama kimse yok
zaman zaman evde bir nefes sesi oluyor
bir bakıyorum benden başka kimse yok
bazen telefon çalar
arayan: hiç kimse
çalışırken de bilgisayarım var sadece
beraber çalışırız akşama kadar ikimiz
masaüstündeki kuzgun ve ben
her gün ekrandan yüzünü sevip
sahteliğini inkarla düğmesine basıp monitörü kapatıp
bütün ışıkları yanan hiç kimselerin yaşadığı evlere
koşan diğer hiç kimseyle
birbirimize omuz atıp itip kakıp
bulup oturduğumuz yerde
hiç omuz atmamış gibi mağrur edayla
denize binip tıngır mıngır
hiç kimse memleketinin karşı yakasına gideriz.
akşamlar çok sevdiğiniz ışıklı direkli
içine ansızın sızan
giyotin korkusu gibi bir kalp işkencesi
Güneşsizlikten mi bilinmez her sabah
Biri gelip şehirdeki tüm kimsesizliği silecek sanırım
gelen ancak otogardaki pis bankların boşluğu

nihayet " ne bekliyorsam "

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

MAL Kılavuzu

Anılar Çiftliği( Karışık Sıralı-2 ) Kuş Duvarı

Anılar çiftliği ( Karışık sıralı-1)